نماز در دین مسیحیت

در شريعت عيسي عليه السلام برپايي نماز از واجبات مهمي است كه خداوند، در همان آغاز تولد به ايشان توصيه كرد. اولين كلماتي كه حضرت عيسي پس از تولد در جمع مردم حيرت زده بيان كرد، در مورد نماز بود. قرآن مي فرمايد: حضرت عيسي عليه السلام چنين گفت:
اني عبدالله آتاني الكتاب و جعلني نبياً و جعلني مباركاً اين ما كنت و اوصاني بالصلاه و الزكاه مادمت حياً (مريم: 30)
من بنده خدا هستم. خداوند به من كتاب داده و مرا پيامبر قرار داده است مرا مايه بركت قرار داد هركجا كه باشم و تا زنده ام به نماز و زكات سفارش كرد.
قرآن در توصيف مريم عليها السلام - مادر حضرت عيسي عليه السلام - نيز پس از اين كه او را به خاطر ايمان، تقوا و پاكدامني برگزيده زنان جهان نام مي نهد، خطاب به او مي فرمايد:
يا مريم اقنتي لربك و اسجدي و اركعي مع الراكعين (آل عمران: 42)
اي مريم براي پروردگارت خضوع كن و سجده به جا بياور و با ركوع كنندگان ركوع كن.»
در روايات نيز بيان شده كه حضرت عيسي عليه السلام در توصيه هاي شان به حواريون، از نماز به عنوان شرافتمندانه ترين عمل اخروي و بهترين ياري دهنده در فراز و نشيب هاي زندگي دنيوي ياد كرده است و در آن ياران خود را به پي گيري اين فريضه الهي فرمان داده اند.(19)
در مجموع از آيات و روايات اين گونه بر مي آيد كه در مسيحيت نماز از دستورات ضروري و واجبات با اهميتي است كه حضرت عيسي عليه السلام مردم را به برپايي آن تشويق كرده است.
نمازگزاري در قاموس كتاب مقدس
قاموس كتاب مقدس، نماز را در مسيحيت چنين معنا مي كند: «مقصود از نماز، گفت و گو كردن و صحبت داشتن با خدا و خواستن احتياجات و اظهار تشكر و امتنان براي الطاف و مراحم حق تعالي مي باشد.»(20) با اين حال، بسياري از مسيحيان معتقدند كه چگونگي نظم و ترتيب و انجام عباداتي چون روزه و نماز به صورت اختياري توسط شخص به جا آورنده تعيين مي شود.(21) نماز «متفق عليه» نمازي است كه حضرت مسيح به حواريون ياد داد.(22) در اين نماز وضعيت نمازگزار مهم نيست و فرقي ندارد كه نمازگزار ايستاده يا نشسته باشد؛ در حال سجده يا ركوع و چشمانش بسته يا باز باشد.(23) البته مسيحيان در روز يكشنبه نماز ويژه همان روز را دارند.(24) گفتني است كه در مسيحيت نيز، نمازي ارزشمند تلقي مي شود كه همراه حضور قلب و انس باشد.(25)
از مجموع آنچه گفته شد مي توان نتيجه گرفت كه نماز در آيين مسيحيت نيز يك فريضه است؛ هرچند اختلاف ها و حتي تناقض هايي در كتاب مقدس ديده مي شود. براي مثال در بخشي از كتاب مقدس اصرار و تكرار در استجابت مؤثر است، (26) ولي در قسمتي ديگر از آن نهي شده و نماز و دعاي مختصر بدون تكرار را تأييد مي كند.(27)
نماز در ديگر اديان الهي نيز جايگاه خاصي داشته و ديگر پيامبران الهي نيز در مورد نماز احكام خاصي را تبيين كرده و آن را به پا داشته اند. از جمله اين پيامبران مي توان به اين بزرگان اشاره كرد: آدم،(28) نوح،(29) ادريس،(30) ابراهيم،(31) اسماعيل،(32) اسحاق(33) و يعقوب،(34)داوود،(35) سليمان،(36) يونس،(37) شعيب،(38) زكريا،(39) لقمان،(40) لوط،(41) ايوب،(42) خضر،(43) ذوالكفل،(44) صالح،(45) شيث،(46).
نماز و اديان غير وحياني
چون خداجويي در انسان فطري است، بشر در طول تاريخ در پي پرستش و عبادت معبود مورد نظر خود بوده است. با كمي دقت درمي يابيم كه مسأله نيايش به ويژه نماز به اديان وحياني اختصاص نداشته است. چنان كه تبتيان آن گاه در صومعه جشن مي گيرند، نماز مي خوانند(47) و نيايش مي كنند.(48) درباره كنفسيوس آمده كه نماز مي خوانده است.(49) ايرانيان باستان نيز در دوره پارت ها و ساسانيان نمازي شبيه به نماز مسلمانان داشته اند و حتي قبل از نماز وضو مي گرفته اند. برخي از آن ها در شبانه روز چهار نوبت نماز و برخي سه نوبت نماز مي خوانده اند.(50) يونانيان باستان به وسيله نماز از خشم خدايان ايمني مي يافتند و ياري آن ها را جلب مي كردند.(51) حتي اعراب بت پرست شبه جزيره عربستان پيش از ظهور اسلام در حريم كعبه نماز مي خواندند. قرآن نماز آن ها را اين گونه توصيف مي كند: «و ما كان صلاتهم عند البيت الا مكأاً و تصديه؛ نماز آن ها در كنار خانه خدا چيزي جز سوت كشيدن و كف زدن نبود

منبع : پرسمان دانش جوان